Ik leef nog!

Lieve lieve volgertjes, hier is alvast een kort reisverhaaltje. Vooral om te zeggen dat ik nog steeds leef en het nog steeds fantastisch vind! Jammer genoeg heb ik de laatste tijd geen tijd gehad om de blog bij te werken, ik had in het ziekenhuisje geen wifi en ik had het ook ontzettend druk. 
Maar hier is alvast een kort stukje! 
En de 'Photos of the day' ben ik ook aan het bijwerken! 

ps. Ik denk nog steeds heel veel aan jullie hoor! Ik was jullie niet vergeten! ;-)

14 april werd ik wakker om 9uur en dan heb ik een lekker ontbijtje gekregen van het hostel (met chips) en vertrok ik met pak en zak richting het Office van Anil. (de vrienden van Carine) Daar heb ik nog wat met hem gebabbeld en hem enorm bedankt voor alles wat hij voor me gedaan heeft. Voor hem ben ik als familie, hij is super bezorgd en ik moet hem vanaf nu heel veel bellen. Echt ongelooflijk lief gezin! Daarna ben ik bij zijn zoon op de thee gegaan. Heel gezellig maar kort, niet veel later werd ik opgehaald door de taxi. De taxi bracht me naar het treinstation waar Sister Linda op me wacht. Eenmaal aangekomen liepen we meteen naar de trein, ik was namelijk al een beetje aan de late kant. Dit kwam door al het verkeer op de weg. Ik kan nog steeds niet geloven hoe ongelooflijk gek ze hier allemaal rijden in India. Gekkenwerk. Iemand heeft me afgelopen week nog gezegd, als je kan rijden in India, kan je overal ter wereld rijden haha. Daar kan ik nu wel inkomen.
Om 14 uur vertrok de trein, 10 uur zou de reis duren..  Dat viel allemaal heel goed mee. Het is fantastisch om uit je raampje te kijken en te genieten van de omgeving en mensen. Ook zag ik hoe een man een kind zo hard in haar gezicht sloeg dat ze op de grond viel.. Ik was echt verbaasd.
Eindelijk kwamen we aan, na 700km rijden kwamen we eindelijk aan. Met de ziekenwagen van het ziekenhuisje werden we opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. In de ‘achtertuin’ van het ziekenhuisje stond het ‘Sister House’, daar sliepen al de 7 zusters. Ik kreeg daar ook een kamer toegewezen voor de komende 3 weken. Yessss, wat heb ik er zin in!!

15 april stond de wekker om 7 uur, want dan is het tijd om te ontbijten. Na een korte voorstelling aan iedereen werd ik rondgeleid door Sister Elsy door het kleine ziekenhuisje. Het ziekenhuisje is voor arme mensen. Alles is ook heel erg basic maar wel goedkoop voor de patienten. Ik vond het geweldig! Ik heb al meteen mogen helpen. Ik begon de dag in de registratie. Daar hebben ze me uitgelegd hoe alles werkt en wat ik kan doen om hun te helpen. Van 8uur tot 12uur is de registratie open... Maar al rond 5uur staan mensen aan te schuiven omdat ze de eerste willen zijn. Er komen per dag gemiddeld 300 patienten. En ze hebben maar 20 bedden voor de ‘indoor-patienten’. Indoor betekent dat je erg ziek bent en dat je 1 a 7 dagen in het ziekenhuis moet overnachten Er zijn dagelijks maar 3 dokters aan het werk en 4 verpleegsters. Conclusie, Veel werk en weinig tijd. Het ziekenhuisje heeft ook absoluut niet veel geld. Dus moeten ze het allemaal doen met de weinige dingen die ze hebben. Het is ongelooflijk. Ze krijgen ook alle soorten patienten binnen, van buikpijn tot hart/long aandoeningen tot verlamde mensen... Het zijn ook heel vaak ernstige gevallen. 80% van de mensen komen van ver. Ver betekent dat ze langer dan 3 uur onderweg zijn naar het ziekenhuis. Dus de mensen komen ook pas naar het ziekenhuis als ze echt ernstig ziek zijn. Savonds is iedereen dood moe en zijn we meteen na het avondeten in bed gegaan. Om 9 uur lag ik al in dromenland met tranen in mijn ogen van de indrukken van de afgelopen dag...

16 april heb ik besloten dat ik een geldinzamelactie ga doen als ik terug thuis ben. Het is ongelooflijk hoe ze hier zo goed alles kunnen doen met het weinige geld dat ze hebben. Wat extra geld kunnen ze dan ook makkelijk gebruiken. Ik ga er mij enorm voor inzetten. Ze verdienen dit meer dan wie dan ook!! Ik begon vandaag weer in de registratie en daarna ging ik in de apotheek helpen. Nu merk ik ook dat de taal kunnen spreken wel een plus punt is. Ik kan niet zo veel alleen doen omdat ik de taal niet kan. Dat is vrij jammer. Dus in de apotheek kon ik ook niet veel doen. Ik heb er wel veel uit geleerd en apotheker? Dat word ik in ieder geval niet! ;-) Het is ook echt gek om te zien hoe weinig geld mensen hebben. De dokter schrijft dan medicatie voor en dan komen ze dat ik de apotheek halen. Soms hebben mensen niet genoeg geld mee om de medicatie te kopen en om nog thuis te geraken. Dat is echt erg om te zien. Gelukkig snapt de ‘staff’ dit probleem en gaan ze er goed mee om. Ze geven dan een deel van de medicatie mee en de rest komen de patientend dan wat later halen.
De prijzen zijn echt heel goedkoop. Een dokters consultatie is bijvoorbeeld maar 50 rupees. Dat is nog geen euro, 1 nachtje overnachten is ook maar 75 rupees, iets meer dan een euro. Ongelooflijk!